Trwanie przy życiu

Ten tekst chciałbym skierować do tych, którzy znajdują się w trudnej sytuacji z powodu choroby. Do tych, którym objawy uniemożliwiają normalne funkcjonowanie i stają centralnym punktem ich życia. W poprzednich postach skupiałem się na dwóch aspektach tej sytuacji, które dla mnie wychodzą na pierwszy plan a więc na cierpieniu i braku zrozumienia. Pewnie nawet można odnieść wrażenie, że nadmiernie skupiam się na tych dwóch doświadczeniach i ciągle się powtarzam, ponieważ nie mam nic innego do powiedzenia. Jednak doniosłość tego przez co przechodziłem jest dla mnie trudna do pojęcia. Teraz kiedy ja stopniowo uzyskuję wolność i na nowo staję się człowiekiem, którego życie zaczynają wypełniać sprawy bardzo codzienne i problemy, wokół których toczy się życie osoby pozbawionej większych problemów ze zdrowiem nie chcę zapominać o tym czego doświadczałem przez pięć ostatnich lat swojego życia. Tym bardziej dlatego, że wiem, że te problemy ciągle są udziałem innych ludzi, którzy aktualnie przechodzą przez prawdopodobnie najgorszy czas swojego życia.

Wiecie, słuchałem dzisiaj przez kilkanaście minut jednej z rozgłośni radiowych. Tak krótko, ponieważ kiedy zacząłem słuchać tego co mówiła prezenterka a były to słowa w stylu „na pewno cieszycie się znakomitą pogodą, jesteście pełni energii i czeka Was kolejny cudowny dzień, w którym będziemy utrzymywać Was w dobrej formie towarzysząc Wam puszczanymi przez nas przebojami”, po prostu nie mogłem powstrzymać swoich myśli, które automatycznie skierowały się w stronę osób, dla których te słowa mogą sprawić wręcz poważny ból. Ból, który wynika z tego, że kiedy zestawią obraz swojego życia zdominowanego przez ciężką depresję, depresję popsychotyczną, uporczywe słyszenie głosów czy problemy z lękiem, który nie pozwala funkcjonować do obrazu życia lansowanego przez media i w zasadzie wszystkich ludzi, którzy większych problemów w swoim życiu nie mają, to gorycz z powodu znalezienia się w takiej sytuacji jest jeszcze większa.

Świat nie chce widzieć cierpienia i słabości. Nie ma na nie miejsca. Wzorce postaw, które znajdują szczególne zainteresowanie, opierają się wręcz na tym, żeby takich aspektów życia nie dostrzegać. Pisałem już o tym, że należałoby zmienić cały świat a za tą zmianą automatycznie podążyłyby inne zmiany , które przyniosłyby ukojenie również i nam, osobom chorującym psychicznie. Widzę jednak po tym jak skonfrontowałem się z rzeczywistością a była ona dla mnie całkowicie pozbawiona litości, że nie wszystko będzie wyglądać tak jak to powinno wyglądać według ideałów, które były we mnie od zawsze. Nie wiem czy to proces kształtowania dojrzałości, nabywania postawy realizmu czy zwyczajne godzenie się z tym jak wygląda świat, na którym przyszło mi się pojawić nie mając na to żadnego wpływu. To co zastałem na świecie zmusza mnie do wyciągania wniosków. To czemu jednak ze wszelkich sił chcę zapobiec to przyjęcia postawy tak zwanej znieczulicy. Stoję na progu nowych możliwości, które w perspektywie kilku miesięcy umożliwią, jak myślę, podjęcie pracy. Potrzebuję „tylko” poczucia stabilizacji swojego stanu i pewności, że mogę na siebie liczyć i planować coś w swoim życiu na dłużej niż kilka dni a maksymalnie tydzień do przodu. W momencie kiedy wejdę w ten „naturalny”, oczekiwany przez społeczeństwo model życia grozi mi koncentrowanie się na tym co dzieje się w moim życiu, dbanie o zapewnienie sobie bezpieczeństwa i w konsekwencji zapadnięcia w trans, który będzie mógł doprowadzić do tego, że zapomnę o tym co działo się w moim życiu a co jest nadal udziałem tak wielu osób na świecie, które przechodzą tę trudną drogę cierpienia z powodu choroby psychicznej. Nie chciałbym, żeby to się tak skończyło. Wydaje mi się, że to co przeszedłem zapadnie we mnie na tyle głęboko, że o tym nie zapomnę.

Pojawia się pytanie co mogę zrobić dla dobra innych. Jestem przeciętnym człowiekiem, pozbawionym wpływów jak też szczególnych możliwości żeby wpływać na kształt jaki przybrała sytuacja osób zmagających się z chorobą psychiczną. Postanowiłem zrobić to co mogłem i byłem w stanie, a więc założyłem bloga. Dzięki uprzejmości JaPy, dostałem tę możliwość żeby moje słowa trafiały do większej ilości osób zainteresowanych tym o czym piszę. Moim celem jest to, żeby przynajmniej nieść Wam ukojenie w Waszym cierpieniu. Dać Wam poczucie, że Wasz los i to z czym musicie się zmagać  nie jest wszystkim obojętny. Spotkałem niewiele osób, tak prawdziwie zainteresowanych sytuacją chorych psychicznie ale one istnieją. Nie zapomnę pielęgniarki w jednym ze szpitali, która miała kiedyś koszulkę z napisem: „I’m afraid of normal people”. Miły gest w naszym kierunku. Tacy ludzie istnieją, ale mam wrażenie, że nadal pozostają jednak w mniejszości. Póki co jednak myślę, że mamy siebie nawzajem. Możemy wymieniać się doświadczeniami a mając w przebiegu choroby podobne symptomy potrafimy się zrozumieć. Między nami bariery wczucia się sytuację drugiej osoby są mniejsze bo jesteśmy podobni, przeżyliśmy podobne trudności. Miałem okazję zaobserwować, że nawet kiedy próbuje się zrobić coś dla naszego dobra, dla naszego wizerunku to wybiera się tych, którym już się powiodło, którzy już poradzili sobie z chorobą i żyją normalnie. Ci jednak, którzy nie potrafią sobie radzić w życiu nawet przez tych, którzy byli kiedyś w takiej sytuacji, są pomijani, bo „nie pracuje to dobrze na to jak mogą nas postrzegać”. Wybiera się tych silniejszych zapominając o tych, którzy są całkowicie bezradni i opuszczeni. Tutaj widzę poważny problem. Nie chce się widzieć tych, którzy nawet nie mogą zwrócić się o swoje prawo do godności i szacunku.

Będąc w sytuacji kiedy w 3 roku mojej choroby nie byłem w stanie uzyskać żadnej poprawy samopoczucia w moim lekarzu coś wreszcie pękło, ponieważ zawsze oszczędzał mi pesymizmu. Kiedy zapytałem go o to dlaczego ja nie mogę normalnie funkcjonować podczas gdy są ludzie, którzy nawet z najcięższą diagnozą normalnie pracują i nierzadko zajmują, co mnie szczególnie imponowało, nawet stanowiska na uczelniach powiedział mi wreszcie: „wie Pan, to jest niewielki odsetek osób chorujących”. Piękne, krzepiące słowa, prawda? Wytrwałem pomimo tych słów. Bezduszne procenty mówią o tym jak może wyglądać nasze życie. Później kiedy miałem więcej sił postanowiłem znaleźć odpowiedź na to jakie mogą być rokowania w najgorszych przypadkach przebiegu choroby. Znalazłem w jednym z poradników dotyczących schizofrenii takie oto słowa: „Ciągłe problemy z objawami choroby dotyczą około 10% pacjentów. Leczenie w tych przypadkach może pomóc w redukcji nasilenia niektórych objawów i ułatwić życie. Choroba jednak pozostaje, czasami nawet na całe życie.” Właśnie na te 10% pacjentów zwracam szczególną uwagę, ponieważ oni na to po prostu zasługują. Pisanie o tym, że można tym ludziom życie ułatwić znam z autopsji i skorygowałbym je do takiej postaci, że „leczenie pomaga im utrzymać się przy życiu” (choć chcę w tym miejscu szczególnie podkreślić, że trzeba to leczenie kontynuować nawet wtedy kiedy nie przynosi takich rezultatów, których oczekujemy). Uważam, że nawet w takich sytuacjach bardzo ważne jest to aby widzieć w swoim życiu głęboki sens i nie wynika to tylko z tego, że wzrastałem w określonej przynależności religijnej. Wiem jedno. Mnie religia powstrzymała przed popełnieniem samobójstwa. Podchodząc do tego teraz nawet czysto logicznie to ona uratowała mi życie. Nie chcę korzystając z tego bloga czynić Wam lekcji o moralności i ingerować w Wasze poglądy religijne. Wiem, że wśród nas cierpiących są również osoby niewierzące. Stanowimy po prostu określoną grupę społeczną, która rządzi się takimi samymi prawami jak inne. U nas też panuje różnorodność, nasze choroby są „demokratyczne”, mogą spotkać każdego. Chcę, przede wszystkim jako osoba, dla której humanizm jest główną filozofią życia, przekonać Was do tego, żebyście nie tracili poczucia sensu Waszego istnienia niezależnie od okoliczności wobec których przychodzi Wam stanąć z powodu choroby. Życie człowieka stanowi wartość samą w sobie. Cierpienie nie jest rozdzielane sprawiedliwie. Chcę jednak prosić, byście Wy, którzy doświadczacie tak wiele bólu w Waszym życiu, wytrwali. Nie wiem czy dla Was to w ogóle będzie miało jakieś znaczenie, ale jestem z Wami i z tej drogi nie sprowadzi mnie już nic. Może dojść jedynie do sytuacji kiedy ponownie do Was dołączę i sam będę potrzebował wiele sił żeby pokonać kolejny rzut choroby. Jestem jednak pewien, że nawet wtedy będę o Was pamiętał.